Η ΕΡΤ δεν είναι τίποτε άλλο από ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, δηλαδή ένας θεσμός της άρχουσας τάξης. Στο μηχανισμό αυτό συμπυκνώνονται πολλά κυριαρχικά σημαίνοντα και σημαινόμενα. Δεν πρόκειται απλώς για έναν φορέα του κυρίαρχου λόγου αλλά, επιπλέον, για ένα ΜΕΣΟ διαμόρφωσης κοινωνικής συνείδησης που -διάγοντας την Κοινωνία του Θεάματος- ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ: ένας μηχανισμός παραγωγής φαινομενικότητας που εκπέμπει ιδεολογία χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα ανοιχτής κοινωνικής διαδραστικής σχέσης. Φυσικά, στο βαθμό που μιλάμε για θεσμό –ακόμη και περίφρακτο μέσα στο ιδεολογικό πλαίσιο της κυρίαρχης τάξης- υπάρχουν και αντιφάσεις οι οποίες θα προβάλλονται… αλλά πάντα σε ένα πλέγμα ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών και των αντίστοιχων διευθετήσεών τους.
Ως εκ τούτων, είναι τουλάχιστον αφελής κάθε προσδοκία –όχι, απλώς, από μια καπιταλιστική μηχανή αλλά- από έναν «καθ’ εαυτόν και δι’ εαυτόν» ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους να εκπέμψει μηνύματα «αλληλεγγύης», «αντίστασης» και «ανατροπής» μέσα από το θεσμικό του πλαίσιο. Είναι γεγονός, ωστόσο, ότι το κράτος υπάρχει γιατί αντλεί νομιμότητα από την αναγκαιότητα διαχείρισης κάθε έννοιας του Δημόσιου. Το πεδίο σύγκρουσης, στο προκείμενο, εντοπίζεται στο «δημόσιο χαρακτήρα» της ΕΡΤ, καθώς πυροδοτείται εκατέρωθεν η αμφισημία μεταξύ Κρατικού και Δημόσιου, με την κοινωνική νομιμοποίηση του Κράτους να εμφανίζεται ως διακύβευμα με ανανεωμένα περιεχόμενα. Η κρατική αντίληψη για το δημόσιο δεν είναι άλλη από προσχηματική: οι στρατιωτικοί δορυφόροι κυκλοφορούν με μετεωρολογικά μηχανήματα που λένε στον κόσμο τον καιρό… και οι μπάτσοι εμφανίζονται ως κοινωνικοί λειτουργοί. Όπως και η ΕΡΤ όλα αυτά ταΐζονται από τον «κρατικό» προϋπολογισμό και δεν μπορούν παρά να επιβεβαιώνουν διαρκώς τον δημόσιο χαρακτήρα τους για να αντλείται η απαραίτητη κοινωνική νομιμοποίηση της κρατικής πολιτικής διαχείρισης της κοινωνίας στο σύνολό της.
Υπάρχουν, όμως, πολλές πολιτικές ιδιαιτερότητες σε σχέση με την υπόθεση κλεισίματος της ΕΡΤ που αξίζει τον κόπο να τις προσεγγίσουμε για να μην μείνουμε σε μια αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα που απορρέει από την αναγωγή στην εξουσιαστική δομική λειτουργία των κρατικών μηχανισμών, είτε αυτοί είναι καταπιεστικοί μηχανισμοί είτε ιδεολογικοί. Γιατί κλείνει η ΕΡΤ τώρα και γιατί με αυτόν τον τρόπο; Αν στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης των «δημοσιονομικών μεγεθών» πρέπει να εξυγιανθεί ένας κρατικός μηχανισμός (ο οποίος «διογκώθηκε» και με την ευθύνη της τρέχουσας πολιτικής διαχείρισης) … αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνει με την προσωρινή του κατάργηση. Ο ανεκδιήγητος Κεδίκογλου σε μια παιγνιώδη παραδειγματολογία του δήλωσε: «όταν το αυτοκίνητο χρειάζεται ρεκτιφιέ δεν μπορείς να το κάνεις εν κινήσει… πρέπει να μπει στο συνεργείο». Σωφότατον… εν μέρει. Γιατί, ας πούμε, προβληματικός είναι και ο ελληνικός στρατός ως χαίνων μηχανισμός με πλείστα προβλήματα μεταξύ άλλων και υπεξαιρέσεων και αμφισβητούμενων «προμηθειών» γύρω από τα εξοπλιστικά προγράμματα με υπερπολλαπλάσια φύρα δισεκατομμυρίων ευρώ σε σχέση με το πταίσμα της ΕΡΤ. Διανοείται ο κάθε Κεδίκογλου να κλείσει το στρατό για «ρεκτιφιέ στο συνεργείο»; Το παράδειγμα… πάει περίπατο χωρίς να προσθέσουμε κρατικά νοσοκομεία, κρατικά εκπαιδευτήρια κ.λ.π. που ήδη «εξυγιαίνονται» ενώ παραμένουν ανοιχτά και «εκτός συνεργείου».
Άρα υπάρχει κάποιος λόγος που κλείνει με αυτόν τον τρόπο η ΕΡΤ. Και ίσως υπάρξουν απαντήσεις αν προσεγγίσουμε την χρονικότητα του γεγονότος. Εκτιμούμε ότι όλα εξυπηρετούν την συστηματική ακροδεξιά στροφή του κεντρικού πολιτικού σκηνικού που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια. Το κλειδί ίσως να βρίσκεται στη φύση του δημόσιου χαρακτήρα του συγκεκριμένου ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους.
Οι αδιαμφισβήτητοι αιφνιδιασμοί της ακροδεξιάς συνιστώσας της τρικομματικής διακυβέρνησης των τελευταίων μηνών διατυπώνουν ασκήσεις αυτάρκειας όπως την αντιλαμβάνεται το ιερατείο του Σαμαρά σε σχέση με τους κοινωνικούς και ταξικούς ανταγωνισμούς στη συγκυρία. Με αυτήν την βίαιη κίνηση (αν και όπως αποκαλύφθηκε υπήρξε έγκαιρη μυστική διαβούλευση μεταξύ των τριών συνιστωσών και σαφής τους ενημέρωση για την υπόθεση… γεγονός που ακυρώνει την συνθήκη του αιφνιδιασμού αλλά όχι την απαξίωση της Δημάρ και του Πασόκ) επιτυγχάνονται πολλαπλές στοχεύσεις. Η «δημόσια τηλεόραση» είναι υπόχρεη εκ του θεσμικού της πλαισίου να παρουσιάζει τις απόψεις όλων των κομμάτων σε χρόνους που ορίζονται αντίστοιχα με την εκλογική τους δύναμη. Η ΝΔ προκαλεί την πολιτική κρίση έχοντας την κρατική τηλεόραση κλειστή και με τα ΜΜΕ στην υπηρεσία τριών αγαστών μεγαλοεργολάβων. Ακόμη και σε περίπτωση προκήρυξης εκλογών την 14 Ιούλη κανείς στο ενδιάμεσο –τουλάχιστον- διάστημα δεν θα μπορεί να ρηγματώσει την μονοδιάστατη πλέον κυρίαρχη προπαγάνδα με τα σαφέστατα ακροδεξιά της χαρακτηριστικά. Το εκ της «δημοκρατικής» και «δημόσιας» φυσιογνωμίας της αντιφατικό πεδίο του θεσμού της κρατικής τηλεόρασης απαλείφεται λόγω «εξυγίανσης». Η περιστολή των «δημοκρατικών δικαιωμάτων» είναι αδιαμφισβήτητη και διακριτή ακόμη και μέσα στην άχλυ των προσχημάτων και της φτηνής και χυδαίας κυβερνητικής προπαγάνδας περί «δημοσίου» συμφέροντος.
Ο αγώνας των εργαζομένων στην ΕΡΤ (εξαιρουμένων των μεγαλόσχημων που… ενδεχόμενα βρίσκονται ήδη στην λίστα της επόμενης ΕΡΤ) προσεγγίζεται τόσο σε ένα πλαίσιο διεκδίκησης εργασιακών δικαιωμάτων (με ό,τι αυτό συνεπάγεται και από την ιστορικότητα των κριτικών ενδοταξικών σχέσεων), τόσο σε ένα πλαίσιο όξυνσης του αντιφατικού πεδίου μεταξύ δημόσιου και κρατικού χαρακτήρα της ΕΡΤ, όσο και ως ρηγμάτωση της βίαιης ακροδεξιάς επιθετικότητας της πολιτικής διαχείρισης.
Επιπλέον, η αξιακή μας θέση είναι ένα σφυρί για κάθε πομπό που δεν είναι ταυτόχρονα και δέκτης.
